रात्र बरीच झाली होती… बाईकवरून मी आपल्या घरी जायला निघालो… काही दिवसांपूर्वीच मला ही नवी नोकरी लागली होती… कधी दिवसपाळी तर कधी रात्रपाळी करून मी खूपच थकून जात असे.
ऑफिसमधून बाहेर पडलो त्यावेळी रात्रीचा एक वाजला होता. नाईट शिफ्ट संपलेले बरेच लोक मला आता मुख्य रस्त्याच्या दिशेने जाताना दिसत होते. मीही त्यांच्या सोबत मुख्य रस्त्यापर्यंत निघालो… मुख्य रस्त्यावरून आमचे मार्ग बदलत होते… जो तो आपापल्या निवाऱ्याच्या दिशेने निघून जाई… नोकरदार मंडळीच शेवटी. कुणाचं स्वतःचं घर होतं तर कोणी भाड्यानं राहत असे…
मीही बाईक वरून निघालो… काही वेळातच मी मुख्य रस्त्यावर आलो. रात्र बरीच झाल्यानं वाहनांची वर्दळही कमी होती. दिवसा वाहनांच्या रांगांच्या रांगा आणि पुढे जाण्यासाठी दिसणारी चढाओढ आता रात्री कुठंच दिसत नव्हती की वेगावर कुठलंच नियंत्रण दिसत नव्हतं… कधीतरीच एखादं वाहन मला समोरून येताना दिसे किंवा एखादे वाहन मला ओव्हरटेक करून पुढे जाताना दिसे.
आता पुन्हा मला हायवे सोडून साधा रस्ता धरायचा होता… थोडं पुढे येत मी मुख्य रस्ता सोडला… आता कधीतरी दिसणारी वहानांची वर्दळही मंदावली…
आता गाडीच्या हेडलाईटच्या प्रकाशात दिसत होता तो काळाकुट्ट डांबरी रस्ता… अगदीच एखाद्या अजगरासारखा… रात्रीच्या काळोखातील ती भयाण जीवघेणी शांतता अगदी असह्य होत होती… पण नाईलाज होता. नोकरी हवी, तर शिफ्ट मधे काम करावंच लागतं…
मी आपल्याच विचारात गुरफटला होता आणि रस्ता ओसाड असल्यानं मी अगदी रस्त्याच्या मधोमधच आपली बाईक चालवत होतो. तसंही कोण विचारणार आहे म्हणा…
मधून चालवतोय की कडेने…! एकटं असलं की माणूस हवं तसं वागू शकतं… आणि वागतंच…
काही वेळातच माझा एकटेपणा नाहीसा झाला. कारण मला मागुन येणाऱ्या एका गाडीचा हॉर्न ऐकू आला. त्यामुळे मधोमध जाणारी माझी बाईक मी आता एका कडेने चालवू लागलो…
काही सेकंदात एक दांपत्य असलेली बाईक मला ओव्हरटेक करून पुढे गेली… कदाचित नवरा बायको असावेत… नवऱ्याच्या डोक्यावर टोपी आणि अंगात काळं जैकेट होतं तर मागे बसलेल्या महिलेनं पांढरी शुभ्र साडी नेसली होती…
पण एक गोष्ट माझ्या लक्षात आली की बाईकवर मागे बसलेल्या महिलेचा पदर… अगदी पाठीमागच्या चाकाजवळ होता…!
वाऱ्याच्या झोक्यासरशी तो कधीही वेगाने धावणाऱ्या गाडीच्या चाकात अडकू शकतो! आणि जर तीचा पदर… चाकात गुरफटला तर ते त्या महिलेच्या जिवावर बेतू शकतं…!
मी झटकन माझ्या गाडीचा वेग वाढवला आणि त्यांच्या दुचाकीला ओव्हरटेक करत म्हणालो…
“ताई, तुमचा पदर… चाकात अडकतोय… तेवढा नीट घ्या…”
एवढं बोलून मी त्यांच्या पुढे निघून गेलो…
एक समाधान होतं… छोटीशी का असेना ‘आपण मदत केली’ ही भावना.
बऱ्याचदा टीव्ही आणि व्हाट्सअप वर अशा घटनांचे व्हिडिओ लोकांना पाहायला मिळतात… न्युज चॅनलवरदेखील बऱ्याचदा असे व्हिडिओ दाखवले जातात ज्यामधे मागे बसलेल्या एका मुलीची ओढणी मागच्या चाकात गुरफटली त्यासरशी ती मुलगी जोरात रस्त्यावर आदळली आणि वीस पंचवीस फूट बाईक सोबत रस्त्यावरून फरफटत गेली. ओढणीचा फास गळ्यात गच्च आवळला आणि ती बिचारी जागेवरच संपली…
घर अजून बरंच दूर होतं आणि गल्लीतली ती भटकी कुत्री कधी कधी गल्लीत राहणाऱ्या लोकांच्याच अंगावर येत… त्यांचा बंदोबस्त करायलाच हवा…! मी आपल्याच विचारात गुरफटला होतो की… पुन्हा एक बाईक मला ओव्हरटेक करून पुढे जाऊ लागली… मी ओळखलं… टोपी आणि काळं जैकेट… पण… मागे ती महिला… त्याची पत्नी नव्हती…!!!
मी गाडीचा वेग वाढवला आणि विचारू लागलो…
“अहो तुमच्या गाडीच्या मागे बसलेली तुमची पत्नी….. चाकात पदर… अडकत होता म्हणून मी सांगितलं होतं…”
काही अंतर पुढं आल्यावर त्याने आपली बाईक रस्त्याकडेला घेतली आणि क्षणभर थांबला तशी मी देखील माझी गाडी पुढं नेत रस्त्याच्या कडेला उभी केली…
“काय झालं भाऊ…? तुमची बायको मागे बसली होती ना…! त्या कुठं आहेत…?”
तो माणूस अक्षरशः थरथरत होता. राहून राहून त्याच्या अंगावर शहारा उमटत होता… काहीच न बोलता त्यानं मागे रस्त्याकडे वळून पाहिलं… मिट्ट काळोखात बुडालेला तो निर्जन निर्मनुष्य रस्ता अगदीच आक्राळ विक्राळ वाटत होता… आणि त्या रस्त्याकडे तो अशा आविर्भावात पहात होता की, नुकताच तो एका भयाण मरणातून जिवंत वाचला होता! त्याच्या काळजात लपलेली भीती त्याच्या डोळ्यात स्पष्ट दिसत होती…
“काय झालं…? तुम्ही इतके का घाबरलात…? पाणी देऊ का..?”
मी पाठीवरची बॅग काढली आणि पाण्याची बाटली काढून त्यांच्यासमोर धरली तसा तो समोरचा माणूस म्हणाला…
“माझ्या गाडीवर कोण बसलेलं तू पाहिलंस…?”
“म्हणजे… ती तुमच्या ओळखीची नव्हती…?”
“मी जाॅबवरून घरी निघालोय… एकटाच… कोणालाही लिफ्ट पण नाही दिलेली…!”
त्या अनोळखी व्यक्तिच बोलणं ऐकून माझ्या पायाखालची जमीनच सरकली… हातातील पाण्याच्या बाटलीचं झाकण हळुवारपणे काढत स्वतःच घोटभर पाणी प्यायलो…
आता आम्ही दोघेही मागे त्या भयाण काळोखात बुडालेल्या रस्त्याकडे पाहू लागलो… दूर काळोखात रस्त्याच्या मधोमध आम्हाला एक पांढरी धुरकट आकृती दिसू लागली… दोघेही धडधडत्या काळजानं समोर पाहू लागले तोच मागून कोणीतरी जोराचा हाॅर्न दिला, तसे आमच्या दोघांच्याही काळजाचे ठोके वाढले… एकमेकांशी काहीच न बोलता आम्ही दोघेही आपापल्या बाईक वर बसून सुसाट वेगाने घराच्या दिशेने निघाले…
काही वेळातच ती व्यक्ति दुसऱ्या रस्त्याने निघुन गेली… आणि मीही घरी पोहोचलो… एव्हाना दोन वाजून गेले होते… अंथरूणावर पडलो पण काही केल्या झोप येईना…!
सताड उघडे डोळे वाऱ्याने हेलकावे घेणाऱ्या खिडकीवरच्या पडद्यावर स्थिरावले होते… आयुष्यात पहिल्यांदाच मी असं काही अविश्वसनीय पाहिलं होतं, ज्याची आजवर मी थट्टा करत होतो… एक अघटीत असंच काहीसं!
राहून राहून माझ्या मनात एकच विचार येत होता…
“आजवर जे घडलं नाही ते आज का घडलं..?”
रात्री अपरात्री मी या आधीही अनेकदा बाहेर भटकून कधी कधी पहाटेपर्यंत घराची वाट न बघीतलेली… आजच असं का घडलं…?
तो भास तरी नक्कीच नव्हता… कारण त्या दुचाकीवर बसलेली ती महिला… तीची ती शुभ्र पांढरी साडी… हवेच्या झोक्यासरशी वाऱ्यावर हेलकावे घेणारा तीचा तो पदर… जसा या खिडकीवरचा पडदा वाऱ्याच्या झोक्याने हेलकावे घेत आहे अगदी तसाच तीचा पदर…!
वातावरणातली ही शांतता रोजची असली तरी आज ती अधिकच गुढ आणि जीवघेणी वाटत होती… माझी नजर बराच वेळ खिडकीवरच्या त्या पडद्यावर स्थिरावली होती… काहीतरी होतं, जे त्या पडद्याला आकार देत होतं…! जशी एक अस्पष्ट मानवी आकृती त्या पडद्यावर उमटत असावी असंच मला वाटत होतं…! याआधी मी कधीच इतकं निरखून पाहिलं नव्हतं… पण माझ्या पहाण्यानं वा न पहाण्यानं त्यांच अस्तित्व संपणार नव्हतं… त्या हेलकावे घेणाऱ्या पडद्याची आता मला भीती वाटू लागली… त्यातच वाऱ्याच्या झोक्याने अधून मधून खिडकीचं दार आदळत असल्यानं काळजात धस्स होई! मी बेडवरून उठलो आणि खिडकी बंद करून घेतली… मघापासून तो खडखडणारा आवाज आता बंद झाला. शांत, अगदी शांत वाटू लागलं.
मी बेडकडे फिरलो इतक्यात… एक पांढरी साडी घातलेली बाई माझ्या अंगावर धावून आली… छाती फाडून काळीज बाहेर पडावं असा मी घाबरलो… आणि झोपेतून जागा झालो!
स्वप्न…
एक भयानक स्वप्न…
अंग घामानं भिजलं होतं…
कदाचित रस्त्यावरची ती घटना मेंदूत घर करून बसली होती…!
दोन दिवस मी कामावर जाण्याच टाळलं पण किती दिवस घरात बसून राहणार…? नोकरीसाठी वर्तमानपत्रात जाहिरात चाळल्या पण व्यर्थ… तिसऱ्या दिवशी धाडस करून मी जाॅबला गेलो… पण कामात लक्ष लागत नव्हतं. राहून राहून नजर घड्याळाच्या काट्यावर स्थिरावली होती…
साडेबारा वाजले… शिफ्ट संपली… जो तो आपापल्या गाड्या घेऊन बाहेर पडू लागले, पण माझी पावलं जड झाली होती… गाडीवर बसून किक मारली आणि रस्त्यावर आलो. नेहमीसारखीच तुरळक वाहनं दिसत होती.
आपल्या विचारात मी इतका गुरफटला होतो की, हायवे कधी संपला हे देखील मला समजलं नाही… पुन्हा सारं काही आठवू लागलं. तशी एका अनामिक भीतीनं माझ्या काळजाची धडधड वाढु लागली… तोच मागून मला एका गाडीचा हॉर्न ऐकू आला आणि त्यासोबतच माझं उरलंसुरलं अवसानही गळुन पडलं…
डोकं सुन्न झालं होतं…
आवाज येत होता…
तो फक्त हृदयाच्या ठोक्यांचा…!
धकधक धकधक धकधक…
गाडी जवळ आली…
एव्हाना माझा चेहरा घामाने भिजला होता.
पुढच्या क्षणी ती गाडी मला ओव्हरटेक करू लागली… मी चोरट्या नजरेने पाहिलं तर गाडीवर दुचाकीस्वार एकटाच होता…!
माझ्या जीवात जीव आला…
काळजातली भीती आता कमी झाली होती… मी त्या बाईकस्वाराकडं पाहिलं… आणि किंचित स्माईल दिलं…
तसं बाईकस्वारानेही आपल्या हेल्मेटची काच वर घेतली
आणि… माझ्याकडे पाहत म्हणाला…
“ताईंना सांगा… पदर… नीट घ्या…!”
💀 ☠ 💀
लेखक: संजय कांबळे
